مدح و ولادت امام عسکری علیه‌السلام
گـلـشن تـوحـیـد آبـاد امـام عسکری ست دل بهشت نور با یاد امام عسکری ست جنت موعـود میـعـاد امام عسکری ست مژده یاران عید میلاد امام عسکری ست کیست این مولود فرزند علی مرتضاست قرة العین علی بن جـواد بن الرضاست دُرّ ده دریـا و بـحــر یک دُرِ ناب خــدا نجل هادی آفـتاب حُسن مصبـاح الهدی رهروان را رهنما و رهـبران را مقـتدا سرّ بعد از انـتـهـا و نـور قـبـل از ابتدا هم زکی هم عسکری هم نام نیکویش حسن رخ حسن خُـلـقـش حسن خَـلـقـش حسن ماه ده برج شرف خورشید حُسن پنج تن عسکرش جن و ملایک خود ولی ذوالمنن مهراو شیرین تر است ازجان شیرین دربدن نام نیکویش حسن چشم و چراغ بوالحسن صد بهشت لالۀ تـوحید در لبخند اوست عالـمی در انتـظار مقـدم فـرزند اوست گر چه عمری درمیان دشمنان تبعید بود دوستان را رهنما در عالم تـوحـیـد بود در درون ابرهای تیرگی خورشیـد بود شیعه را در موج ظلمت پـرتو امید بود با وجـود آن بهـیـن نجـل بتـول طاهـره کـعـبـۀ امّـید خـلـق عـالـمی شد سـامـره نقش وجه الله اعـظـم حُـسـن بی مانند او می درخشد یک محمد نـور در لبخند او گـردن تـسـلـیـم خـلـقـت تا ابد در بند او حجة بن العسکری گوید منـم فـرزند او با وجود آن همه تـبعـید و دوران کمش ریزه خوار سفرۀ فضل و شرف شد عالمش ای فروزان ماه عالم در حجـاب سامره گـشتـه بر دور مـزارت آفـتـاب سـامره بـوتـراب بـوتـرابــی در تـراب سـامـره ابر رحمت گشته از فیضت سحاب سامره اخـتـران آسـمـان در ظلّ دیـوار تـوأنـد آسـمـانی ها زمـین بـوسـان زوّار تـوأنـد سامره یک آسمـان توحید دارد در بغل سـامــره یک کعـبۀ امـیـد دارد در بغـل سامره دو ماه و دو خورشید دارد در بغل سامره ماهی که نتوان دید دارد در بغل روز و شب دائم سلام خلق و حیّ داورت بر تو و باب تو و برعمّه و بر همسرت باب تو همچون تو وجه الله ذوالمن پرورد عمه ات در وادی جان طور ایمن پرورد مکتب مهر و وفا در قلب دشمن پرورد نرگست ریحانه چون مهدی به دامن پرورد فرشیان در عرش می گردند گرد حائرت روح می گیرند از فیض دعـای زائـرت ای قرار دل که دل شد بی قرارت یا حسن جان خوبان جهان یکسر نثارت یا حسن ماه نرگس بوسه گیرد از مزارت یا حسن روح، مرغ کوچکی در شاخسارت یا حسن ده ولی الله اعـظـم را ســرور سیـنـه ای یک جمال و چارده خورشید را آئینه ای تا گشودی لب، بهار معـرفت آغــاز شد مرغ جان بر شاخسار علم در پرواز شد رهروان علم را پیـوسته کـشف راز شد سرّ کفر افشا شد و مشت نصارا باز شد ای فدای دانش و فضل و کمال و علم تو می طراود خُلق و خوی مصطفی از حلم تو خاک راه زائرت از مشک و عنبر بهتر است ریگ صحرایت زلعل و درّ و گوهربهتراست مهر تو از کل نعمت های داور بهتر است مدح تو از جان شیرینم به پیکر بهتر است هرکه بودم هرکه هستم یا امام عسکری خویشتن را بر تو بستم یا امام عسکری گرچه خارم سر بر آوردم ز بستان شما با عـنـایـات شما گـشـتـم ثـنـا خوان شما رنگ و بو بگرفتم از باغ و گلستان شما این من و دست تهی این لطف و احسان شما تا ثـنـا خـوان شـمـایم سـرفـراز عـالـمـم دست بـوس مـیـثـم دار ولایت، "میثـمم" |